In Dutch...

CD/LP recencies
Duffhuës |
Vehicle ||
Templo Diez |||
Chimney Brothers |
Min ||
Dress |||||
El Camino |||
Suimasen ||||||||
V/A ||||

Live recencies
El Camino |
Mono |
Dress ||
Suimasen |

Interviews
Vehicle |
Bingo Trappers |
Chimney Brothers |
El Camino ||
Suimasen |

CD Duffhuës

terug

CD\LP Vehicle

Vehicle - The Fire is Warmer on the Inside
Vehicle komt uit Roermond. Dat is Midden-Limburg, een streek die niet bepaald bekend staat om zijn tierende postrockscene. Dat is in Nederland aan Utrecht voorbehouden met Boy Ler en We Vs. Death. Noord- en Midden-Limburg moeten het vooral hebben van dialectmuziek, metalcore of boerenhoempa, niet echt mijn straatje. Vehicle spreekt me meer aan. Dat doet goed, een vooroordeel dat ik heb/had dat uit deze streek nauwelijks goede indie- of postrock komt is na het beluisteren van deze EP gelukkig een beetje afgezwakt.

Het is natuurlijk niet zo dat de toekomst van de Limburgse muziek op de snaren en vellen van Vehicle's instrumenten rust. Daar is de markt voor dit geluid te klein voor, helaas. The Fire Is Warmer on the Inside biedt namelijk lekker melancholische, instrumentale nummers die hangen tegen het geluid dat Mogwai op haar eerste twee albums liet horen. De balans tussen hard en zacht is spannend te noemen. Explosions In The Sky mogen dat op hun laatste album haast geperfectioneerd hebben, Vehicle komt dicht in de buurt. De makke is het gebrek aan voldoende variatie. De nummers, die een voor een beeldschoon worden opgebouwd op een standaardpostrock manier (ingetogen gitaarmelodie en percussie nemen naarmate het nummer vordert in intensiteit en bombast toe), lijken teveel op elkaar. Die gesamplede stem die 'Twinlings' inluidt doet daar niet veel aan af.
Hoogtepunt vormt het slotnummer 'Zut Alors'. Hier wel een andere aanpak. Een gitaardrone wordt afgewisseld met spaarzame gitaaraanslagen, zorgvuldig een spanningsboog creërend die langzaam voortschrijdt naar een denderende climax, die intenser is dan de vorige drie nummers bij elkaar. Als ze hier verdergaan op hun debuut dan kijk ik daar reikhalzend naar uit.

door Joris Heemskerk, Kinda Muzik, April 2004

terug

Vehicle - The Fire is Warmer on the Inside
Kroonstekerij:
Ik ben een verwend kind. Ik heb namelijk Explosions in the Sky gehoord. En als je hen dan ook nog live gezien hebt, ben je snel verveeld als je andere postrock-bandjes hoort. EiTS maakt bij mij nogal wat los. Terwijl de tijd stil staat ben je gelukkig, weemoedig, razend, verdoofd en alles wat er tussenin zit. Dat lukt Vehicle toch ook bijna. Ik geef Muze Records dan ook groot gelijk dat ze deze Roermonders - hoe noem je inwoners van Roermond anders? - van het leed dat eigen beheer heet behoeden en zorgt dat The Fire Is Warmer On The Inside voor iedereen bij zijn platenboer te krijgen is. Want terwijl ik hun ep The Fire Is Warmer On The Inside zit te luisteren moet ik vaak aan EiTS denken en alleen deze gedachte al maakt wat bij me los. Vehicle durft het namelijk aan om met hun instrumentale post-rock de koningen – EiTS dus - naar de troon te steken en daar is best wat lef voor nodig. Maar wie dat durft heeft natuurlijk wel kans dat je op zijn bek gaat. Dat gebeurt Vehicle niet, maar ze struikelen wel een beetje over hun eigen goede bedoelingen. Iets meer variatie in de nummers en net wat scherpere contouren zou nog wal op zijn plaat zijn. Maar zoals reeds gezegd, ik ben een verwend kind. Ik heb namelijk Explosions in the Sky gehoord en jij hoogstwaarschijnlijk nog niet. En dan is het zeker lekker wegdrijven met Vehicle.

Blogspot by Coen Schilderman

terug

CD\LP Templo Diez........

Templo Diez - Hoboken
Soms word je gegrepen door een windvlaag uit een richting dat je het niet verwacht. Een verkoelende zucht die zachtjes je ruggewervel streelt en een streepje kippenvel achterlaat. Zo subtiel dat je even stilhoudt om ja af te vragen waar dat vandaan kwam. Templo Diez veroorzaakte zo'n lichte streling. Met een zachte fluisterstem leidt de Franse zanger Pacal Hallibert je rond op hun debuut Hoboken.

De Haagse formatie onder leiding van de getalenteerde singer/songwriter overdekt lo-fi liedjes met een laagje muziek en een sfeer die een obscure Franse nachtclub doet blozen. Al doen de liedjes vaak wel heel erg Sparklehorse aan, Templo Diez slaagt erin om er toch een eigen draai aan te geven. Vooral de muziek die wat donkerder klinkt als de Linkous-variant draagt hieraan bij. Onheilspellende akoestische gitaarklanken worden vergezeld door intiem pianospel, af en toe een Sparklehorse xylofoon melodietje en altijd die fragiele fluisterstem.

Hoboken opent met de subtiele schoonheid van ‘Sedan’, Sparklehorse komt hier meteen om de hoek kijken, speelse pianoklanken en akoestische gitaar vullen de ruimte en Hallibert’s stem vult de muzikale sfeer perfect aan. Het album dwarrelt van zoete lo-fi (‘Sedan’, ‘Come On’) naar lichtjes psychedelische lo-fi (‘It’s Not The Way’, ‘Song VI’). Genoeg variatie, af en toe een missertje: ‘New Sun Rising’, dat met de zangmelodie toch niet helemaal de goede snaar weet te raken. Passend slotnummer is het donker en ingetogen ‘Stay With Us (We’ll be right back)’. Dat is hoe we het willen horen. Templo Diez verrast en verblijdt ons met hoge verwachtingen voor een opvolger van dit smakelijke debuut.

door Joris Heemskerk, Kinda Muzik, Oktober 2003

terug

Templo Diez - Hoboken
Programmeurs en recensenten zijn altijd op zoek naar iets waarvan ze later kunnen zeggen dat zij het hebben ontdekt. Maar soms zijn bands er ineens. In dit laatste geval is Templo Diez een mooi voorbeeld. Voordat iemand het maar kon oppikken stonden ze al op het festival South By South-West (SXSW) in Texas. Wie de band heeft zien optreden weet dat de reis naar Amerika meer dan verdiend was. Het trio speelt intens en met een overredingskracht waar je U tegen zegt. Vele keken dan ook uit naar het verschijnen van hun CD.

In eerste instantie verscheen 'Hoboken' in een kleine oplage in eigen beheer. Inmiddels is het album officieel uitgebracht door de labels Intercontinental Records en Muze Records. Het album is een groeibriljant van het zuiverste soort. Gelaagd en uitgesponnen tot in de details. De songstructuur is beheerst, puur, eerlijk en toch rauw. Als je dacht dat de boel daarmee uitgekauwd is, kom je bedrogen uit. Bij elke luisterbeurt ontdek je weer nieuwe dingen.

De vergelijking met de Haagse groep Miss Wyoming dringt zich regelmatig op. Al is het maar door het typische stemgeluid van Pascal Hallibert die ook met Miss Wyoming veel respect oogst. Tegelijkertijd klinkt hij ook weer als John Cage en Roger Waters. Deze laatste komt sterk naar voren in het nummer 'Come on'. Dit had zeker niet misstaan op The Wall. Zelf noemen de mannen van Templo Diez het 'post-rock', in het verlengde van acts als The Velvet Underground en een Desolate Soundtrack. Het nummer 'New sun rising' had wat dat betreft door Nico geschreven kunnen zijn. Hebben we hier te maken met Nederlands best bewaarde geheim?

door Cok Jouvenaar, VPRO, Oktober 2003

terug

Templo Diez - Hoboken
Templo Diez is een jonge Haagse band opgetrokken rond de Franse singer-songwriter Pascal Hallibert. De band timmert aardig aan de weg, speelde op Amsterdam Calling in Manchester en presenteerde 14 oktober het debuutalbum `Hoboken' (Muze Records).

De band heeft zich laten inspireren door Velvet Underground, Palace en Cat Power, en door schrijver/gootbewoner Charles Bukowski. En inderdaad toont 'Hoboken' dezelfde verstilling en desolaatheid als sommig werk van VU, en de afstandelijkheid die de vreemde liedjes van Bonnie `Prince' Billy kenmerkt. De negen tracks (een kleine drie kwartier) die Hoboken bevat zijn eigenlijk geen songs, maar meer korte soundtracks, filmische verslagen, van donker, regenachtig grotestadsleven.

De ijle stem van Hallibert ligt ingebed in vervormde gitaren en schijnbaar contourloze keyboardpartijen, die echter hun uitwerking nimmer missen. Iedere song kent zijn eigen atmosfeer, van minimalistisch tot noisy, maar zonder uitzondering is de uitkomst ronduit stemmig. Wat een absolute verademing na het brute, brontosaurus-achtige lawaai dat niet nader te noemen stadgenoten van Templo Diez de laatste jaren over ons uitstorten.

Prachtdebuut.

door Dietmar Terpstra, Planet Music, Oktober 2003

terug

CD\LP recencies Chimney Brothers

Chimney Brothers - W6N Calling G7W
Eén van de best bewaarde geheimen van Nederland is The Chimney Brothers. Zonder zich iets van wie dan ook aan te trekken gaat deze formatie in de slag met onder andere oude filmthema's. Met deze keer de nadruk op "spionage" instrumentals. Zo neemt het viertal twee kaskrakers van Henry Manicini onder handen en ondanks dat dit overbekende deuntjes zijn is de groep er toch in geslaagd ze een interessante, nieuwe jas aan te trekken. Ook de andere drie tracks ademen de sfeer van B-films en kringelen rond in de eigenzinnige Chimney aanpak. De complimenten van de maand. Ook al voor de vormgeving en het mooie doorzichtige vinyl.

Door Roel Bouman, Fret, oktober 2002

terug

CD\LP recencies Min

Min - Songs For The Happy Few (7" op Grond)

Fake: nr. 11, jaargang 5, maart t/m mei, 2002 pagina 43

Min - Songs For The Happy Few
(7" op Grond/Konkurrent)

De single van de Haarlemse Muze-band Min verschijnt bij het Haagse label Grond. In de loop van hun bestaan is Min zich gaan concentreren op verstilling en minimaliseren. Uptempo Drinking Ballad had The Birthday Party kunnen zijn in hun latere periode aangevuld met een flinke scheut fluisterende Tom Waits. Een vrije pianist zoekt de toetsen af, brushes wrijven onregelmatig over de snaredrum. Pas later voegt een rustige bas zich prominent toe. Een kopstem vergezelt de fluisterzanger. De stem in de ballad Not An Inch doet denken aan Will Oldham. De lieflijke zang contrasteert met de duistere teksten. Desire bevat sombere mannenstemmen die klinken als een Leonard Cohen-tweeling en ook de paar eenvoudige gitaarakkoorden maken de vergelijking met de Canadese bard onafwendbaar (VL).

terug

CD\LP recencies Dress

Fret, blad voor de nederlandse popmuziek
(april 2001)
Dress - Self Important
"…het Amsterdamse Dress heeft met Self-Important" een juweel van een debuut afgeleverd. Het mag geen verwondering heten dat het album juist door het Haarlemse Muze is uitgebracht, het label dat onlangs ook al verantwoordelijk was voor de release van Suimasen’s prachtige debuut en dat samen met Zabel het belangrijkste Nederlandse underground label van dit moment is. De muziek van Dress is een combinatie van alternatieve gitaarpop en postrock. Self-Important grijpt je met opener Free Ride al meteen bij de strot om gedurende elf nummers niet meer los te laten…"

terug

Het Parool, april 2001
Dress
"Self-important"
(Muze Records)
Ze klinken als ernstige jongens, de drie leden van het Amsterdamse Dress. Gedreven jongens ook, die met volle overgave muziek maken die even doordacht als intens klinkt, even emotioneel als intellectueel. Een intrigerende combinatie, die Dress een eigen persoonlijkheid geeft en op het debuutalbum Self-important bijzondere, soms fantastische muziek oplevert. Zoals het prijsnummer van de plaat, het eerder op single verschenen Semi-automatic, een melodieus en explosief nummer dat gedragen wordt door scherpe gitaren, een zoemende bas en krachtige drums, en vleugels krijgt door de heldere stem van zanger/gitarist Bjørn Uijens. Zijn zang klinkt zowel zelfverzekerd als kwetsbaar, met een aangename opwinding, die nog wat extra adrenaline door het nummer laat stromen. Ook in songs als Portrait of a painter, Kerosene en het prachtige Won't be coming back werkt die combinatie van transparante maar krachtige en melodieuze gitaarrock met emotionele zang heel goed. Hier en daar, in een nummer als Song no 54 bijvoorbeeld, is de sterke invloed van het Amerikaanse Slint te horen, ook een groep die slepende en broeierige, soms flink tot uitbarsting komende gitaarrock speelde. Maar ook een band die uiteindelijk wat al te zwaar op de hand was. Dat gevaar dreigt ook bij Dress, want zo'n constante, serieuze intensiteit blijft niet constant boeien. Iets meer afwisseling met het soort pakkende songs als Free ride, iets meer lucht, had geen kwaad gekund. Daarnaast waren sommige nummers effectiever geweest met een krachtiger productie (het is muziek die er zo ongeveer om schreeuwt opgenomen te worden door Steve Albini).

terug

MusicMinded
07-01

Dress - Self-important
Willem de Kort
Waardering: 8
Nederlands talent. Het is er wel degelijk en het steekt gelukkig steeds vaker onverwacht de kop op. Deze Amsterdamse band werd in '97 derde in een hoofdstedelijke popprijs, maar een plaatsje in de Grote Prijs blijkt teveel gevraagd. Hoe relatief dat alles is bewijst dit albumdebuut maar weer eens. Dress is een band met visie, talent en songs. De eerste songs zijn zelfs behoorlijk pakkend.
Semi-Automatic haalde zelfs Radio 3 ('s avonds uiteraard). Maar naarmate het album vordert legt Dress de lat iedere song een stukje hoger. Het is zeldzaam te noemen dat een groep er ook
daadwerkelijk in slaagt iedere hogere hindernis met gemak te nemen. Dress kan zo blijkt niet alleen knallen, en een groep als The Posies in herinnering roepen en als de songs trager, rustiger,
spannender, en dynamischer worden komen ook groepen als Motorpsycho, Sonic Youth en het Eindhovense Suimasen om de hoek kijken. Of zou dat ook iets met producer Pieter Kloos (ja, hij weer!) te maken kunnen hebben? Self-Important is een erg volwassen product en Dress een hele grote belofte.

terug

RifRaf
07-01

Dress 'Self-Important'
Muze Records/Konkurrent

Heel serieus: dit is een bijzonder sterk plaatje. Moest Steve Albini dit geproducet hebben (want dit ligt hem wel) dan zou dit Amsterdams trio zeer zeker heel wat commotie maken in indy-land. Het gaat hier om slepende en rusteloze gitaarrock met een stem die overloopt van emotie en die smeekt om ernstig genomen te worden. Laidback en gedreven riffwerk gaat hier hand in hand, en leiden af en toe tot niet tegen te houden erupties van noise. Een nummer als 'Semi-Automatic' is gewoonweg een heel sterk nummer, het heeft alles: een aanstekelijke zanglijn, een gedreven ritmesectie, een simpele maar o zo catchy gitaar en vooral die attitude van zelfverzekerdheid die je als luisteraar in de ban houdt. Er staan nog pareltjes op 'Self-Important' zoals 'Kerozsene' dat een vleugje Placebo bevat, maar toch eigenwijs genoeg is om mij alvast verslaafd te maken. Hopelijk krijgen we dit snel op een Vlaams podium te zien, zodat Dress u zelf kan overtuigen van hun kunnen. (W!M)

terug


L'Entrepot e-zine
25 september 2001
Dress_self-important
CD Muze records 2001
Het is moeilijk om Dress te vergelijken, de invloed van Karate is groot, toch lijken een aantal nummers eerder bij Placebo aan te leunen. Dress zit op de grens van gewone gitaarrock en emo-core. Juist daar waar emo-core ballen krijgt . Met hier en daar een kleine depressie, maar vaak ook een gewone rocker. Toch hoef je op Self-Important geen uitbundige vrolijkheid te
verwachten. Aan de ene kant heb je dus die emo-core kant. Nummers als 'Howard', 'Start the Show' of 'This is How I am Today' blinken uit in theatrale droefheid. De invloed van groepen als Karate of Reiziger valt niet te ontkennen. Aan de andere kant heb je dus de meer traditionele rocknummers. 'Kerosene' is een nummer dat twijfelt tussen Karate en Placebo. 'Search for One' is veruit het rijkste nummer op de plaat. Deze twee delen worden goed in balans gehouden zodat het geheel niet te saai wordt. Een verdienstelijke plaat.

terug


CD\LP recencies El Camino

El Camino "With Perfect Nanchalance"

terug

El Camino "With Perfect Nanchalance"
Op hetzelfde label, Muze Records (onderdeel van het Haarlemse kunstenaarscollectief Muze) verscheen onlangs nog een bijzondere plaat, het alleen op vinyl (en in beperkte oplage) uitgebrachte With perfect nonchalance van El Camino - dat overigens fraai verpakt is, een dikke plak vinyl in een kartonnen doos. Een bij vlagen erg indrukwekkend album met veelal instrumentale, spannende noiserock die doet denken aan Sonic Youth, Kleg en Mogwai. El Camino maakt vaak schitterend opgebouwde, meeslepende nummers, hier en daar verluchtigd met samples uit films (zoals Mike Leigh's Naked, zo te horen). Misschien het overwegen waard om toch ook op cd uit te brengen, want deze muziek moet ook heel wat mensen kunnen aanspreken die hun draaitafel inmiddels op zolder hebben gezet.
-SM

terug

Fret, blad voor de nederlandse popmuziek
(april 2001)
El Camino - With Perfect Nonchalance
"…de Haarlemse band wisselt op "With perfect Nonchalance" ingehouden filmische gitaarklanken (gelardeerd met enkele toetsenpartijen) af met noise erupties. Schoonheid kan niet zonder tafelranden of, zoals de band het zelf verrwoordt: "Everything is beautiful and rotten". Het lijkt alsof de gitaren zoekend zijn naar het bevrijdende akkoord, een zoektocht die je van het ene naar het andere mooie moment leidt. De gitaren regeren, de drums volgen in hun kadans. Instrumentaal is de band verwant met Mogwai. Als er spaarzame, dromerig, klagerige zang of een melodica opduikt, is de invloed van het eveneens britse Hood niet ver. El Camino heeft het gevoel van beide bands eigen gemaakt waardoor de akkoordlagen elkaar op natuurlijke wijze volgen. Het repeterende karakter van de nummers in vierkwartsmaat werkt licht hypnotiserend, een aangename staat om in te mogen verkeren…"

terug

CD\LP recencies Suimasen

planet.nl september 2001
(Jacco de Boer)
Suimasen - Flow
Eindhoven, definitief de gitaarstad van Nederland. Menig uurtje heb ik verpoosd met geweldenaars uit de lichtstad en voelde me daarna behoorlijk verwilderd. En dat is een goed teken. Suimasen is wellicht een stap verder. Want het is geen stoner meer dat de klok slaat, sterker nog psychedelische gitaarpop schemert aan de horizon. Schemeren hoor, want de sfeer is die van een flinke zonsondergang. Een snif hier en daar, kleurenexplosies als de gitaar gaat waaieren en scheuren en vooral ingetogen liedjes. Wat mij betreft steken ze daarmee de Excelsior stal naar de kroon. Een echt luisteralbum dus. Hoe noemen ze dat ook alweer? Ja, een groeidiamantje. Dat betekent na aanschaf vaak luisteren en laten groeien, van binnen.

terug

cd-recensie Peter van Sparrenta
(26-03-2001)
Suimasen - Suimasen
"…de Eindhovense band Suimasen geeft op haar debuutalbum een nieuwe dimensie aan gitaarmuziek. Het drietal maakt geen stampende rock of afgeronde popliedjes, maar meeslepende, filmische tracks. De band bespeelt de gitaar met allerlei effecten, zelfs met een schroevendraaier en maakt gebruik van tapes, loops en samples.
Suimasen betekent in het Japans 'excuse me', maar de Eindhovense groep hoeft zich niet te verontschuldigen voor haar bijzondere debuutalbum. De groep noemde zich voorheen New Creatures en bestaat uit Rob van den Brand (gitaar, bas, zang) en ex-7Zuma7- lid Nick Sanders (bas, drums, zang). Drummer Robert Molthoff, die aan het album meewerkte, is inmiddels vervangen door Jacco van Rooij, die ook in 7Zuma7 speelde en daarvoor in 35007/Loose en Alabama Kids.
'We hebben alle drie in blues- en rockbands gespeeld,' vertelt Rob. 'Maar dan zit je al snel vast aan een bepaald muzikaal stramien. In Suimasen improviseren en experimenteren we veel meer. Er is een veel grotere vrijheid en meer ruimte voor emotie. We zijn eigenlijk niet puur met muziek bezig, maar met geluid in zijn totaliteit. In de nummers zit een soort golfbeweging: spanning en ontlading wisselen elkaar af.'
De muziek van Suimasen is voor Brabantse begrippen uniek. Geen stoere hardrock, grunge of bluesrock, maar hypnotiserende gitaarlagen over elkaar heen, waardoor de muziek filmisch klinkt. Het trio experimenteert soms op dezelfde wijze als bijvoorbeeld Motorpsycho of Sonic Youth. Rustige passages worden afgewisseld met harde gitaarstukken, terwijl de tracks geen duidelijk begin of einde hebben.
De teksten zijn soms halfverstaanbaar te horen en dienen dan vooral als sfeerelement. De toon van de nummers is weemoedig, melancholisch, geladen. In die zin doemt de vergelijking op met wavebands uit de jaren tachtig. 'Die opmerking hebben we al vaker gehoord. We zijn daar natuurlijk wel mee opgegroeid. Ik luisterde in die tijd veel naar undergroundbands. Daarnaast ben ik een grote bewonderaar van de klassieke muziek van de Franse componist Erik Satie en Serge Gainsbourg. Zij hebben ook muziek gemaakt met onverwachte patronen. We willen met onze muziek een spanningsboog creëren.'
'Als muzikanten zijn we er op uit om onszelf telkens te verrassen. Soms krijgen echt kippenvel als we samen een nieuw nummer uitproberen. We beginnen meestal met een bepaald riedeltje of riff en bouwen daar al improviserend iets omheen. Een van de tracks op het album, World On Fire, is gebaseerd op één toon die we steeds verder hebben uitgewerkt. Omdat onze muziek filmisch overkomt, willen we in de toekomst misschien ook live met ondersteunde videobeelden gaan werken…"

terug

KindaMuzik.Net, ariën rasmijn
(15-12-2000)
Suimasen - Suimasen
"…Suimasen (Japanese for We Don't Suck) hail from Eindhoven, a Dutch town that prides itself not only as the seat of electronics-giant Philips (of CD-I and Video 2000 fame) and for being home to some of Holland's hardest rocking bands (like Candybar Planet and the now defunct 7Zuma7 from which 2 members went on to form Suimasen). But with other Eindhoven bands specializing in straight-for-the-jugular raw and uncut 9-Pound Hammer style rawk, Suimasen has a more sophisticated and refreshing approach. It's all about creating atmosphere, building and sustaining tension rather than exploding. In terms of melody Motorpsycho comes to mind and that's no accident (once a psychonaut, always a psychonaut and Pieter Kloos was involved with the production) but they definitely have their own particular sound thanks to the sober production and a spacious post-rock feel to the songs. Think Pele or an uptempo version of Tarentel. All in all one of the more interesting acts in The Netherlands at the moment and definitely a draw for the label Partners In Crime that's building quite an interesting roster of new bands…"

terug

Volkskrant menno pot
(14-12-2000)
Suimasen - Suimasen
"…de weidse gitaarpop die het Eindhovense drietal (afkomstig uit de scene rond stonerrockers 7Zuma7, the New Creatures en 35007) laten horen, is bij vlagen van grote schoonheid. Het soms fraai tegen het dissonante aanschurkende gitaarwerk heeft vooral in de eerste vier songs iets weg van Sonic Youth tijdens Daydream Nation (1988). Het levert uitzonderlijk mooie momenten op, bijvoorbeeld als het fragiele akoestische liedje Love achter het langgerekte, dreigende La Mort En Directe vandaan schuift.
Suimasen klinkt koeler en bedachter dan Sonic Youth of Mogwai. Misschien dat de spanning daarom niet continu intact blijft in stukken als Sonik Pony en November Call. Maar de mooie momenten zijn in de meerderheid, op een plaat zoals ze in Nederland niet zo vaak worden gemaakt…"

terug

VPRO 3 voor 12 internetradio Jaap Boots
(30-11-2000)
Suimasen - Suimasen
"…Is een band uit Eindhoven die probeert de grenzen van de rock nog wat verder op te rekken en dat lukt ze op hun titelloze debuut-cd heel aardig. Het trio, waarvan Nick en Jacco hun sporen verdienden in het inmiddels ter ziele gegane 7Zuma7, vertelde in het interview dat hun naam Japans zou zijn voor 'wij zuigen niet', wij zijn er inmiddels achter dat het een liefdesbetuiging aan Yoko van John was op 'Imagine', maar goed wat dondert het, Suimasen zette een lekker partijtje geïmproviseerde zuigrock neer. Compleet met schroevendraaiers over de snaren, en dat hadden we lang niet gezien in Club Lek. Sonic Youth dood? Leve Suimasen!…"

terug

Trouw, Danny Koks
(30-11-2000)
Suimasen - Suimasen
"…Als je bedenkt dat Suimasen uit Eindhoven komt, al sinds enige tijd de rockstad van Nederland, en dat zanger/bassist Nick Sanders en drummer Jacco van Rooij een verleden hebben in 7 Zuma 7, is het logisch een cd vol vlammende rock, geinjecteerd met gelijke doses rauwe energie en kitsch te verwachten. Niets is minder waar. Suimasen moet niets hebben van het hoerige imago van porno, glitter en snelle bolides dat de voormalige werkgever van Sanders en Van Rooij (het muzikale vlaggenschip van de lichtstad is inmiddels uit elkaar) zorgvuldig had opgebouwd. Voor wild uit de bocht vliegende, zwaar groovende rock trekken ze eveneens hun neus op. De gitaar (bespeeld door Rob van den Brand, die samen met Nick Sanders de zang verzorgt) vormt nog wel het middelpunt van Suimasen, maar is veranderd van een vol-getatoeeerde, tequila wegklokkende kleerkast in een kwetsbaar jongetje, vol twijfels en onzekerheid. De band (feitelijk een voortzetting van Sanders' eerdere formatie The New Creatures) werd vroeger nogal eens verweten wat al te zeer bij de Noorse gitaarband Motorpsycho te spieken, en hoewel daar op het titelloze debuut geen sprake meer van is, biedt het wel een punt van herkenning. Zoals ook de geest van Joy Division (de melancholische, soms ronduit naargeestige sfeer) en Sonic Youth (een enkele noise-eruptie) door de liedjes waart. Boven alles is het de Eindhovenaren gelukt een eigen gezicht te bewaren. Daar draagt naast het vloeiende gitaarspel van Rob van den Brand ook de coherentie van het album aan bij. Vanaf opener "Brother" via het experimentele, licht psychedelische middenstuk tot afsluiter "November Call" luistert "Suimasen" als een compact geheel. De knappe prestatie van het trio heeft geresulteerd in een avontuurlijke, bij tijd en wijle ongrijpbare gitaarplaat, die, zoals het cliche gaat, de nodige moeite vergt van de luisteraar, maar hem daar rijkelijk voor beloont…"

terug

Muziekblad Oor, Helmut Boeijen
(26-11-2000)
Suimasen - Suimasen
"…Logische keuze zeg je met de nodige wijsheid achteraf. Toen bassist/zanger Nick Sanders ten tijde van de release van Deep Inside van 7Zuma7 echter definitief koos voor Suimasen (voorheen: The New Creatures), lag dat helemaal niet zo voor de hand. Inmiddels ziet de wereld er heel anders uit; de Zuma's zijn eerder dit jaar geïmplodeerd en Sanders' huidige band staat aan de vooravond van een landelijke doorbraak. Op basis van dit officiële debuutalbum is die conclusie in ieder geval snel getrokken. Het Motorpsycho-kloonstadium definitief voorbij, zetten de Eindhovenaren hun claim op een eigen plek in het gitaaruniversum kracht bij met een bijzonder meeslepende plaat. Het trio bouwt zijn gelaagde composities geduldig op en uit, laat de gitaren uitgebreid spreken en vervalt desondanks geen ogenblik in gemakkelijk effectbejag. Gevoelig, subtiel en warmbloedig, daarmee is dit debuut het best omschreven. In ruim 41 minuten wordt het distortionpedaal slechts zelden op z'n staart getrapt. Suimasen, dat inmiddels ok 7Zuma7-drummer Jacco van Rooij heeft geërfd, kiest zijn momenten liever en slaat dan genadeloos toe. Onderweg naar zo'n climax creëert de band bovendien enkele passages van bijna hypnotiserende schoonheid, die dit toch al zeer geslaagde werkstuk extra allure geven…"

terug

Muzikantenweb, Sjak Janssen
(30-10-2000)
Suimasen - Suimasen
"…Vandaag niks te doen? Ga naar een platenzaak, koop de cd Suimasen van Suimasen en ga zo snel mogelijk terug naar huis. Doe de plaat in de cd-speler, pak een rustige stoel en zet jezelf op scherp. Neem de afstandsbediening en luister naar Suimasen. Geef niet op als de psychedelische muziek je niet meteen raakt, maar gun de cd meerdere kansen. De mysterieuze muziek bereikt de luisteraar met enige vertraging. Pas na enkele keren luisteren slaagt Suimasen erin de stoelzitter van het meubel te trekken en los van de grond te laten komen. Dan is het uitkijken het hoofd niet te stoten aan het plafond, want nummers als ‘sonic pony’, ‘world on fire’ en vooral ‘november call’ sleuren mee naar hogere sferen, naar de zevende hemel zodat ieder die luistert zich in de hippietijd waant. Rob van den Brand (gitaar en vocalen), Nick Sanders (bass, drums) en Robert Molthoff bieden troost en spiritualiteit in vluchtige tijden door de meeslepende gitaren te koppelen aan afwisselende ritmes en rare geluiden. Niet verwonderlijk. De jongens zijn op zoek naar mensen die ze kunnen vertrouwen, want alles gaat voorbij waardoor ze proberen te ontvluchten uit de diepste, donkere plaatsen van deze tijd. ‘Meet some people you can trust’ zingt Suimasen in ‘fears and feathers’. Door de klanken van Joy Division te mengen met zweverige sixties popmuziek heeft Suimasen een oorspronkelijke plaat de wereld in geschopt die soms trippy en psychedelisch klinkt zoals Pink Floyd ten tijde van Umma Gumma. Zowel als band en als plaat is Suimasen uiterst genietbaar…"

terug

CD\LP recencies Various Artists

Alternatief Muziekblad Opscene
(januari 2000)
"Verzamelepistel uitgebracht door het volgens eigen zeggen prille Haarlemse kunstenaars/muzikantencollectief MUZE. De muzikanten maken overwegend breekbare sferische lo-fi en de meeste tracks kabbelen ondanks wat onvermijdelijke speldode momenten aangenaam voort. Ik ben benieuwd naar het vervolg op dit integere sympathieke initiatief."

terug

Fret, blad voor de Nederlandse popmuziek
(augustus 1999)
"...Experimentele popbands worden afgewisseld met solistische huisvlijt. Het had uit Nieuw Zeeland (b.v. Dead C) kunnen komen. Van sommige bijdragen kun je flink de zenuwen krijgen, anderen zijn aangenaam breekbaar. Min en Eight nemen 8 à 10 minuten de tijd vooraleer ze hun gitaren laten gieren. Howe leent de stem van Willem S. Burroughs voor hun op oude Sonic Youth gelijkende improvisatie. Twig zingt begeleid door potten- en pannenpercussie. De meest opvallende bijdragen komen van El Camino met langzaam opgebouwde gitaar-sound-tracks, voorzichtige noise-uihalen, piano en orgeltje. Een gewaagd project, maar mensen die risico's durven te nemen hebben mijn sympathie."

terug

Muziekblad Oor
(augustus 1999)
"...Ook veel psychedelica op Neefjes & Nichtjes bij het kunstenaars-/muzikantencollectief MUZE, uitgevoerd door tien verschillende combinaties van muzikanten. Het ene moment lijkend op dEUS, het andere op de lo-fi van Sebadoh. Haast even opmerkelijk is het prachtige artwork en de jute verpakking waarin het album wordt geleverd."

terug

Haarlems Dagblad
(april 1999)
"...Underground in Haarlem, met veel verrassende muziek in het voetspoor van hippe trends als de postrock en de 'Antwerpse school'. 'Neefjes & Nichtjes omdat alle optredende artiesten één grote familie vormen. Een muzikale kraamkamer. De borelingen zijn pril, maar klinken spannend. En de in zeer beperkte oplage verschenen, maar schitterend met de hand vormgegeven 'Neefjes & Nichtjes'-cd, kan zich qua innovatieve drang moeiteloos meten met de Rob Acda-Finale. Nog een paar van dit soort initiatieven en de ambitie van het gemeentebestuur om Haarlem in 2010 als bruisende cultuurstad te profileren wordt heel realistisch."

terug


Live recencies El Camino

El Camino - Laika (Muze Records)

Een man of twintig waren onlangs getuige van een avond in het Amsterdamse Volta waar Min, Chimney Brothers en El Camino optraden. Jammer dat u er niet was, want vooral het optreden van de Haarlemse groep El Camino was indrukwekkend. De groep speelt langzaam opgebouwde, veelal instrumentale nummers die een spannende, dromerige en sterk melancholieke sfeer oproepen, op een manier zoals verder alleen het Schotse Mogwai lukt. In vergelijking met de optredens, en met het vorige album With perfect nonchalance, is deze lp (wederom niet op cd uitgebracht, jammer eigenlijk) ingetogener en ingehoudener. Laika, opgenomen in huiskamers, bevat acht stukken die klinken alsof ze associatief tot stand zijn gekomen: de ene klank riep de andere op, en daar kwam als vanzelf een ander geluid bij. Gitaren, bas, percussie, een cello, maar ook allerlei onduidelijke gebroken klanken, suizingen, zoemingen, echo's, en hier en daar een loeiende koe. Soms dromerig, soms dreigend, maar vaker nog zijn de sferen en gevoelens die de muziek opwekt nauwelijks te benoemen. Lekker vaag, zou je kunnen zeggen - als het niet zo trefzeker klonk.

Door Sietse Meijer, Parool, 29-10-2002


terug


Live recencies Mono

Mono
Rotown Rotterdam
4 augustus 2002

klik foto >>

terug


Live recencies Dress

Dress,
Paradiso Amsterdam,
cd presentatie
11-4-2001

Wat heeft Dress een pech vanavond. Willen ze de prachtige cd Self-Important presenteren in de bovenzaal van het Paradiso, besluit de Amerikaanse singer-songwriter Bonnie Prince Billy in de grote zaal een optreden van drie uur te geven. Weinig mensen haken daar af en dus blijft het akelig rustig in het kleine zaaltje waar Dress op het horloge kijkt, de minuten rap ziet wegtikken en ondertussen de hete adem van King Shiloh Sound System dreigend in de nek voelt. Rond kwart voor middernacht stapt het trio het podium op. De enige mensen die alsnog weglopen doen dat niet vanwege de muziek maar omdat zanger Bjorn Uijens via de zijdeur naast het podium muziek uit de grote zaal hoort komen en dat doodleuk meedeelt. Sommige Bonnie-fans haasten zich naar balkon om nog een flinke staart van de toegiften mee te pikken. Wat missen zij? Een gedreven Amsterdamse band die stevige, emotievolle alternatieve gitaarpop maakt. De kleine, bebrilde zanger/gitarist trekt de meeste aandacht. Hij stort zich zonder overdreven poespas, bescheiden charismatisch, afwisselend ingehouden en driftig in de pakkende riffs van bijvoorbeeld Free Ride, Semi-Automatic en Won't be Coming Back. De bassen staan iets te hard, misschien om extra te benadrukken dat er geen basgitarist op het podium staat. De lage noten komen tegenwoordig uit de keyboards van toetsenist Jochem Klijnman. Hij staat over zijn toetsen gebogen, bijkans verlegen bij de doeltreffend eenvoudige noten die hij door
het totaalgeluid laat dwarrelen. Drummer Maarten Kooijman (ook gitarist van Johan) heeft de ogen in opperste concentratie gesloten om de drumpartijen strak en stuwend te houden. Slechts eenmaal opent hij ze als hij een eigenwijs uit zijn vingers vliegend drumstokje moet vervangen. De set bouwt zich spannend en met genoeg rustpunten en dynamische wendingen op richting de enige, huilende gitaarsolo in het repertoire van Dress, aan het slot van Song No. 54. We hoeven geen spijt te hebben in de bovenzaal te staan in plaats van bij ome Bonnie. Geen seconde.
(Gert Verbeek, Fret, jaargang 8, nummer 4: mei 2001)

terug


Dress,
Paradiso Amsterdam,
cd presentatie
11-4-2001

DRESS: GREAT BAND, GREAT SONGS, LOUSY AUDIENCE

11 April 2001 - Paradiso, Amsterdam (NL)
In Paradiso's main music hall Bonnie 'Prince' Billy is playing a marvellous show, which takes a couple of hours. Meanwhile, Dress is waiting to perform. After Bonnie is working on his fourth or fifth encore, the Paradiso crew has decided Dress' performance can no longer wait. 45 minutes later than planned and with a half-filled (small) hall, Dress opens with a strong and powerful song. Unfortunately the voice of singer Bjorn Uijens is not sharp yet. This problem is taken care of in the next couple of songs ('Won't Be Coming Back', 'Portrait of a Painter', 'Search for One and Open Your Eyes'), which are played quite well, but most people in the audience keep quiet and mute. No wonder, most people probably didn't know any of the songs. And, since 'Self-important' is a grower, the songs need a few listens to really get to you. The short and powerful 'Free Ride' appeals easier to first-time listeners, with its pre-90s Dinosaur, Jr. song structure. Meanwhile, Bonnie is still playing downstairs and keeps interrupting every silent moment in Dress' performance. Only when Bonnie has really ended his show, the audience amounts to approximately 70 people.

The ones that came directly from Bonnie to Dress get indulged with Dress' finest song 'Semi-Automatic'. This Boston-sounding, but original song is great, and it is played in the same way. 'Semi-Automatic' should become a college or alternative radio hit, and it might become one, because it is getting some airplay, which is not bad for a band which just released their debut album. Dress' show paradoxically comes to an end with the fragile 'Start the Show'. Again a great song, but the sound is a little too humming and buzzing. Thanks to some friends and family Dress gets to play an encore, which is not one of the best songs. Not including this encore, Dress deserves more than family, friends, the occasional reviewer, and some people who just walked in after Bonnie's show. But, this is no wonder - hardly anybody knows the CD yet. I can't emphasise enough that this is a grower, which makes it hard for people who are unfamiliar with Dress' songs to relate enthusiastically to the live version of it.
(words and photography by Manuel Aalbers, http://www.kindamuzik.net/live/index.shtml)

terug


Suimasen + Dress in De Effenaar

Tekst: Joop van Vlerken, foto's: Mark Witte
Bron: www.muzikantenweb.nl


Het voorprogramma van deze avond heet DRESS, helaas voor de band zijn er nog niet veel mensen aanwezig en ook het licht is niet echt fantastisch tijdens het voorprogramma.

Dress is duidelijk een band met potentieel. Deze Amsterdamse band treedt op zonder bassist, maar dat is in dit geval absoluut geen gemis. Dit wordt namelijk uitstekend opgevangen door een keyboard-speler, die de baslijnen meespeelt. Door de toevoeging van extra geluidjes en bliebjes, is het zelfs een mooie variatie op de normale bandbezetting.

De liedjes hebben veelal een rustig begin, waarna het explodeerd en er behoorlijk stukje noise-gitaar tegenaan gegooid wordt. Helaas zijn de nummers wat aan de korte kant zodat deze noise-stukken niet echt tot hun recht komen. Maar er wordt (vooral door de zanger-gitarist) veel gevoel in de nummers gelegd, waardoor het allemaal toch erg lekker klinkt.

Na dit uitstekende voorprogramma is het even wachten op de band waar de mensen die avond voor komen: SUIMASEN. Deze band behoeft, zeker in Eindhoven, eigenlijk geen introduktie. Ze hebben dan ook al enkele keren in de Effenaar gestaan. Een nieuwe cd (Flow), een nieuwe drummer (Jacco van Rooij) en ook nog band van de maand geweest op muzikantenweb, het gaat deze mannen duidelijk voor de wind.

Als muzikale invloeden noemt Suimasen bands als; Blond Redhead en Mogwai. Dit is terug te horen in de muziek die zij maken, vooral het sferische en improviserende element dat bij bovenstaande bands een grote rol speelt. Bassist en gitarist zorgen beiden voor de vocalen en dit levert af en toe een prachtige samenzang op. Wat betreft de solo-zang vond ik de bassist de betere stem hebben. De gitarist leverde wel erg goed en afwisselend gitaar-spel. Bovendien worden de teksten ook niet echt geacht verstaanbaar te zijn, maar zijn ze vooral bedoeld om iets aan de sfeer toe te voegen.

Naarmate het optreden vorderde werd het steeds beter en vooral het laatste nummer voor de toegift was erg goed, ook erg lang dus er kon optimaal van genoten worden. Gelukkig kwamen de mannen nog even terug en ook de toegift vond ik beter dan het begin van het optreden. Gelukkig maar dat ze tot twee keer toe terug kwamen, hierin gestimuleerd door het razend-enthousiaste publiek.

Suimasen laat zich niet makkelijk in een hokje duwen. Het is toch duidelijk een ander geluid dan andere ‘Rockcity’ bands. Noise zou ik het niet willen noemen, psychedelische rock is eerder een term die bij mij boven komt drijven. Vooral het af en toe hypnotiserend gitaarspel doet mij aan deze term denken. De nummers hebben niet echt een vast begin of einde, waardoor er ruimte overblijft voor improvisatie. Dit kwam gedurende het optreden steeds meer naar voren en dit is ook de kracht van Suimasen. Er werd zelfs een antenne (of iets dergelijks) over de bassnaren geschoven om een extra geluids-effect te bereiken. Het experiment wordt bij Suimasen niet geschuwd, waardoor de band zich onderscheidt van het gangbare. Intelligente muziek dus, iets wat ik na LOOSE niet meer in Eindhoven gehoord heb. Het is te hopen voor de band dat zij kunnen meeprofiteren van de aandacht die bands als Mogwai en Motorpsycho momenteel krijgen.

terug


Interview Vehicle



...

uit Playground.

terug


Interview Bingo Trappers in de Paradiso

K-Tsjoem
Transformed Dreams / K-Tsjoem avond in Paradiso, Amsterdam, 13 Januari 2004.

Dat is geen congres voor verkoudheidsspecialisten, maar een avond kleine, extra-veelbelovende bandjes. De Bingo Trappers, uit Amsterdam, presenteerden hun nieuwe CD No Smoking, reden genoeg voor een goed gesprek dus.

Waldewat?
Frontman Waldemar Noë heeft er zin in. "Willen jullie een biertje, jongens?" De Bingo Trappers houden niet van moeilijk doen. Ze zijn in Amerika bekender dan op eigen bodem. Misschien omdat ze niet meesurfen op de golf gelikte Nederpop van het afgelopen jaar, maar koppig hun eigen ding doen. Oude bezetting weg, bassiste Esther Eij en drummer Leen den Braber erin.

llllllllll


Scholieren.com: "Wat is dat voor 'n naam, Bingo Trappers?"
Waldemar: "Het betekent eigenlijk niks, het klinkt gewoon mooi. Het is puur fonetiek."

S: "Hoe is jullie nieuwe CD ontstaan?"
W: "Ehm, ja, deze duurde wel erg lang. We hebben er ongeveer een jaar over gedaan, maar we zijn tevreden met het resultaat. Met een nieuwe bezetting en splinternieuwe liedjes gaat alles nou eenmaal niet meteen soepel. De volgende plaat willen we in ieder geval een stuk sneller opnemen, in één of twee weken bijvoorbeeld. Sneller en simpeler."

S: "Kunnen jullie met de nieuwe CD nog wel iets toevoegen aan de Nederlandse scene?"
Esther: "Ja, chaos! Anarchie, dat mis ik, en authenticiteit. Er is zoveel saaiheid tegenwoordig, neem nou zoiets als Bløf... Dan nog liever Frans Bauer, die is tenminste zichzelf."
Leen: "En een hele aardige man."
W: "We willen junkie en intellectueel tegelijk zijn. Als je authentieke muziek maakt, maakt het niks uit of je Engels zingt met een Nederlands accent."

popmuziek

S: "Authentiek en niet-commercieel, kan je daar van leven?"
W: "Nee, we hebben allemaal nog gewoon een baan. En daarnaast ben ik nog vader ook. We zouden het niet willen, echt fulltime in een band zitten. We maken muziek omdat wij dat leuk vinden, niet voor het geld. Voor zo'n avondje in Paradiso krijg je evenveel als voor een dag in de supermarkt werken!"
L: "Nou, ik zou het wel willen hoor, leven van muziek. Als chauffeur van Frans Bauer bijvoorbeeld."

S: "Hoe zouden jullie je muziek nu omschrijven?"
W: "Pop van nu. Blues, sixties, country, lo-fi-"
L: "Nu-metal."
W: "Nu-metal?"
L: "Toch?"

S: "De laatste vraag voor jullie het podium op moeten: welke CD zit er in jullie CD speler? Nu?"
W: "Ehm... Onze eigen CD volgens mij!"
E: "Rustige Spaanse muziek, lekker ontspannen."

Conclusie
K-Tsjoem in Paradiso: Leuk als je eens een keertje wat anders wil horen. De Bingo Trappers speelden de sterren van de hemel voor een publiek dat er weinig van snapte, maar dat geeft niks. Want de CD ligt in de winkel, en het is eigenlijk veel leuker als dat ons geheim blijft.

Geschreven op 1 februari 2004 door Gus.

terug


Interview Chimney Brothers

"Wij zijn rockmuzikanten, maar met gevoel voor jazz en blues"

[Tekst: Peter Bruyn, Haarlems Dagblad 11 september]

klik foto

"Voor anderen is muziek mischien een middel om beroemd te worden, maar voor ons is de muziek
zelf het doel !"

terug

Interview El Camino

El Camino: Tergent langzaam en beklemmend
[Tekst: Peter van der Wijst, foto's: Isabel Nabuurs]

El Camino uit Haarlem maakt spannende, hoofdzakelijk instrumentale noiserock die doet denken aan Sonic Youth, Hood en Mogwai. Het nieuwe album 'Laikla' wordt door het kunstenaarscollectief Muze uitgebracht en is alleen op vinyl verkrijgbaar. El Camino doet de dingen graag anders.

In de Next to Jaap-studio van Corno Zwetsloot (bekend van Seesaw) in Voorhout sleutelt El Camino aan het nieuwe album. Niet aan 'Laikla' dat binnenkort verschijnt. Het Haarlemse vijftal is al weer een stap verder en werkt aan de opvolger. Het lijkt dus alsof zanger-gitarist Erik de Bree, drummer Jeroen Kruijshaar, gitarist Marcel Beijk, bassist Joost Varkevisser en toetsenist Willemijn Voerman in een rap tempo platen uitbrengen, maar niets is minder waar. Over het maken van het debuutalbum 'With Perfect Nonchalance' uit januari 2002 deed de band maar liefst drie jaar en ook de totstandkoming van 'Laikla' had enige voeten in de aarde. Maar dat past wel bij El Camino. Hun spannende, hoofdzakelijk instrumentale noiserock die doet denken aan Sonic Youth, Hood en Mogwai is hypnotiserend en meeslepend en wordt met zorg gemaakt. En dat heeft tijd nodig. Toch is 'Laikla' geen regulier El Camino-album. "Het is een soort tussendoorplaat die in mijn huiskamer is opgenomen," zegt Erik de Bree. "Omdat dat minder geld kost dan het huren van een studio, maar ook omdat we wel eens wilden zien wat er zou gebeuren als we alleen of in een groepje ondoordacht muziek gingen opnemen. Het resultaat is te horen op 'Laikla', een tergend langzame en beklemmende plaat die live moeilijk te spelen is, maar goed laat horen waar we toe in staat zijn."

Niet slim
Het debuutalbum 'With Perfect Nonchalance' verscheen op vinyl in een zelf gefabriceerde kartonnen hoes. Ook 'Laikla' zal alleen op vinyl verschijnen. De Bree: "We houden nu eenmaal meer van platen dan van cd's. Het geluid is warmer en het hele ritueel van een plaat opzetten is iets wat we bij een cd missen. Dat het marketingtechnisch wellicht niet slim is om alleen platen uit te brengen, weten we. Maar onze doelgroep is in het algemeen bewuster met muziek bezig en heeft daarom echt nog wel een platenspeler. Die wil ook best moeite doen om ons te horen." Het nieuwe album zal overigens gewoon in standaardformaat verschijnen. Dit in tegenstelling tot 'With Perfect Nonchalance' dat wegens het afwijkende formaat van de hoes niet in de dozen van distributeur De Konkurrent bleek te passen, waardoor een groot deel van de oplage in het magazijn bleef liggen. "We vinden het nu eenmaal leuk om creatief bezig te zijn en daar hoort het maken van de hoes ook bij. Maar we hebben ons nu ingehouden. De plaat kan daarom gewoon verstuurd worden. Maar ach, van de vorige zijn er ruim tweehonderd verkocht en dat is niet eens zo slecht."

Platvorm
El Camino brengt zijn platen uit op Muze Records van het van oorsprong Haarlemse kunstenaarscollectief Muze (nu Eindhoven), waar Erik de Bree medeoprichter van is. Andere bands uit de Muze-stal zijn onder anderen Min, Idsauh7, Dress, The Chimney Brothers en het Eindhovense trio Suimasen, wiens album 'Flow' onlangs nog door de vaderlandse pers hartstochtelijk omarmd werd. "Muze is eind jaren negentig begonnen als een vriendclub," zegt Erik de Bree. "We wilden een soort platform zijn voor jonge kunstenaars in de breedste zin van het woord. Muziek neemt nu echter de belangrijkste plaats in. Ik ben overigens niet zo betrokken meer bij Muze. El Camino is op het moment belangrijker."
(Fret, Jaargang 9, nummer 6: zomer 2002)

terug

Interview El Camino

El Camino: doet de dingen graag anders
[tekst: Roel Bouman]

Het Haarlems vijftal El Camino pakt de zaken het liefst iets anders aan dan gebruikelijk. Zo verscheen het debuutalbum With Perfect Nonchalance op vinyl in een zelf gefabriceerde kartonnen hoes. Dat het album daardoor moeilijk te verkrijgen is, nemen ze op de koop toe.

De keuze voor vinyl lag volgens drummer Jeroen Kruijshaar voor de hand. ‘Het is gewoon veel toffer. Zo’n mooie schijf en het hele ritueel van een plaatje opzetten. We weten best dat we het onszelf niet makkelijker maken, want veel mensen zullen eerder een cd’tje kopen. Maar ik denk dat mensen die vinyl kopen toch iets bewuster met muziek bezig zijn.’
El Camino bestaat inmiddels een jaar of vijf, maar heette eerst anders en maakte volgens gitarist Erik de Bree toen een beetje flauwe popmuziek. ‘Onze zanger ging destijds voor een jaar naar Amerika. Omdat niemand van ons kon zingen, zijn we vanaf dat moment met z’n vieren instrumentale muziek gaan spelen. Toen de zanger terugkwam, is hij toetsen gaan spelen.’ De aparte hoes is voor El Camino geen uitzondering, meent Erik: ‘We gaan wel voor iets afwijkends. Dat sluit goed aan bij het standpunt van ons label Muze. We zitten met een hele hoop creatieve mensen en er is dus altijd wel iets leuks van te maken.’ Daar zit soms ook een keerzijde aan. Zo heeft de distributeur van Muze, De Konkurrent, problemen met de verzending. ‘De hoes is net een slag groter dan het gangbare formaat en blijkt dus niet in de standaarddozen en enveloppen van De Konkurrent te passen. Het is trouwens voor het eerst dat De Konkurrent iets moet verkopen dat niet in de standaarddoos past,’ lacht Erik. ‘In Amsterdam is de plaat wel goed leverbaar, maar daarbuiten is ie rottig verkrijgbaar. Geïnteresseerden kunnen de plaat echter altijd via www.muze-records.nl bestellen.’

El Camino wordt vaak vergeleken met Mogwai, maar volgens Jeroen gaat die vergelijking steeds minder op: ‘Zeker ons nieuwere materiaal, zoals onze bijdrage aan de LivingRoom verzamelaar Hometaping Is Illegal, is toch echt anders. Nu klinkt dat nummer sowieso anders omdat we het thuis hebben opgenomen. De elpee is op zestien sporen in de studio opgenomen, met hulp van Corno Zwetsloot (van Seesaw), maar studio’s zijn duur en we willen toch verder. Vandaar dat we momenteel veel thuisopnamen maken.’ El Camino treedt op 1 juni op in het Patronaat in Haarlem, samen met Tarantel en Fly Pan Am.
(Fret, jaargang 8, nummer 5: juni 2001)

terug

Interview Suimasen

Nick doet onder andere uit de doeken wat hij minimaal zou willen bereiken Suimasen, waar de bandnaam eigenlijk vandaan komt en wanneer hij serieus begonnen is met musiceren.

1. Wat zijn je drie favoriete Nederlandse bands?
"Mijn favoriete Nederlandse bands? Dat zijn Alabama Kids, Celestial Season en Duo Vaag."
2. Wanneer ben je begonnen met muziek?
"Vanaf mijn achtste heb ik allerlei mislukte pogingen op gitaar en orgel gedaan. Ongeveer op mijn dertiende was het pas raak. Toen ontdekte ik het drumstel. Bedankt Rene!"
3. Waar komt de bandnaam vandaan?
"Volgens mij van een nummer van Blonde Redhead. Ook is het japans voor 'sorry'. Maar sommige mensen denken het beter te weten: "liefdesbetuiging van Yoko Ono aan John Lennon" of "we don't suck" hebben we al gehoord. Meer suggesties zijn van harte welkom!"
4. Kun je wat vertellen over jullie eerste optreden?
Haha! Dat was in het Patronaat in Haarlem. Iedereen schijt in zijn broek van de zenuwen. We doen helemaal geen soundcheck. Het gordijn gaat open en ... alles valt op z'n plek. Het optreden stond zelfs op Supersphere.com!
5. Op welke manier gebruik je internet om je muziek te promoten?
"Ik probeer onze website zo up-to-date mogelijk te houden. Het blijft dan natuurlijk interessant voor mensen om terug te komen en meer te lezen, te luisteren of te kijken."
6. Wat is je laatst gekochte CD?
"Het laatste album van Deadmanray, Trap ... fantastisch!"
7. Wat zal er in de toekomst volgens jou gebeuren met de macht van platenmaatschappijen?
"Het gaat allemaal om geld, dus zullen ze wel hun best doen die macht te houden. Maar ik denk wel dat ze zich progressiever en flexibel op zullen moeten stellen."
8. In hoeverre zou je concessies doen om (veel) geld te verdienen met muziek?
"Volgens mij werkt het juist andersom: Minder concessies = meer geld!"
9. Mijn slechtste gewoonte is...
"Eerst te doen en dan te denken. Maar ja, dat is tegelijk m'n beste eigenschap eigenlijk."
10. Wat is het minimale dat je wilt bereiken in de muziek?
"Dat onze platen naast die van The Beatles, Sonic Youth en andere grote namen bij de liefhebbers in de platenkast staan ... over de hele wereld!

van: www.musicfrom.nl

terug